Trochę trwało, nim zabrałam na warsztat książkę Susan Hill. A to między innymi dlatego, że wyjazdy synów i męża sprawiły, że byłam sama w domu. A biorąc pod uwagę tematykę, nie chciałam interpretować jakoś dziwnie przypadkowego trzaśnięcia drzwiami czy okna, skrzypnięcia podłogi albo migającego światła. Hahaha. Bo książka „królowej angielskiej powieści grozy” ma specyficzny, niesamowity klimat. 7 odrębnych opowiadań, które przypominają chociażby powieści Artura Conan Doyle’a i innych znanych angielskich tuzów w powieści XIX wieku i początku w XX wieku. Książka, która będzie smakowała zwłaszcza w ciemne i wietrzne jesienne wieczory, z kocykiem i kubkiem gorącej herbaty. Historie o nadprzyrodzonych wydarzeniach, duchy, zło i dobro w człowieku, nieetyczne eksperymenty. Dla mnie jak zwykle fabuła gra pierwsze skrzypce, jednak z ciekawością koncentruję się na szczegółach z życia społeczeństwa dawnej Anglii XIX wieku. Susan Hill pisze tak, że te historie wydają się być po prostu wiarygodne. I dlatego trudno było mi czytać tę książkę w samotności. Ale to jest duży atut. Dla Susan Hill zwykły przedmiot może stać się początkiem opowiadania grozy. Lalka, obraz, torba podróżna – to przecież elementy codziennego życia. Stare domy, odludne miejsca, mrok, cienie, nagłe odgłosy, pająki nietoperze i duża porcja strachu, ciarki na plecach i gesia skórka. Książka ładnie wydana ze świetnie dopracowanym tłumaczeniem Jerzego Łozińskiego. Oko przyciąga oczywiście okładka Macieja Wolańskiego.
Półeczka z książkami 